bVision

Het gehucht Daniken stelt eigenlijk niets voor. En toch is het in heel zuid Limburg wel bekend. Al is het alleen al door het Danikerbos, een stukje recreatiegebied tussen Geleen-Oost, Schinnen,Sweikhuizen en Sint-Jansgeleen. Het gehucht heeft ongeveer 50 inwoners. Hier vond ik het bijgaande trafohuisje, een in Linburg niet alledaags huisje, maar het was ook goed verstopt. Zie de foto van Google Maps. Toevallig reed ik door het gehucht heen op weg naar de beter horen specialist.

Schitterend verscholen heeft het de tand des tijds doorstaan, maar ik vrees het ergste zo duidelijk in het zicht. Vlak erbij ligt de voormalige steenfabriek van Plinthos. Waaraan dit huisje ongetwijfeld stroom levert. De fabriek is niet meer operationeel maar gehhel aagepast aan deze tijd zonder het industriele verleden aan te tasten. Plinthos is een ontmoetingsplek in Daniken waar mensen samen komen om ‘duurzaam gezond’ en ‘leuk en leerzaam’ te ontdekken en beleven. Bij Plinthos krijgen jongeren grip op hun toekomst en worden zij voorbereid op een zinvolle rol in de samenleving.

In Daniken stond ook de Danikermolen. De watermolen stond op de Geleenbeek. Stroomopwaarts lag op deze beek de Olie-watermolen, stroomafwaarts lag de Molen van Carolus Houben. In een document uit 1479 wordt de molen reeds vermeld. Oorspronkelijk gaat het om een dubbele molen, waarvan de één een graanmolen is en de ander een oliemolen. Ze stonden tegenover elkaar op de beek. In 1840 vernieuwd men de graanmolen. In 1903 verving men het rad door een turbine en werd er een turbinekamer gebouwd tegen de kopgevel van het molengebouw. Kort na de Tweede Wereldoorlog verkoopt men het waterrecht aan Waterschap Geleen- en Molenbeek en legde men de molen stil. In 1967 werd het gebouw gesloopt door middel van een brand aangestoken voor een brandweeroefening. En daar krijg ik toch een beetje een wrang gevoel van… Uit 1479 en dan als oefening in de fik steken. Limburg gaat slecht om met zijn verleden.

Heerlijk als je zo’n verhaal toegestuurd krijgt door Marlou. Getriggerd door de mooie illustratie van Eric Coolen in de serie “Verscholen Haarlem” in het Haarlems Weekblad vond ze dit trafohuisje in het echt op de hoek van de Noorder Schoolsteeg bij de Wijngaardtuin (tussen de Jansstraat en de Grote Markt).

Zelf heeft ze er uiteraard ook een blogje aan gewijd, dus daar kunt u ook meer informatie vinden. De hoofdpersoon in deze persiflage is een zekere Henry, die op gezette tijden de spanning nog even opvoert. Al vrees ik af en toe voor zijn gezondheid op deze momenten.

Maar, eerlijk is eerlijk, het huisje heeft al eerder hier op de site gestaan, destijds aangedragen door di Mario. Het is dus eigenlijk in de herhaling, met een zeer mooie prent van Eric Coolen erbij.

Wat doen twee dames die een fotoronde door Amsterdam maken. Juist ja, foto’s maken en mooie plekken zoals musea bezoeken. Zo bezochten Marthy en Jeanne een van de grootste kunstwerken van ons land, de Beurspassage in Amsterdam. De mooie nieuwe doorgang tussen Damrak en Nieuwedijk in Amsterdam. Ik dank beide dames dan ook dat ik de foto’s die beiden daar gemaakt hebben mag gebruiken om e.e.a. te laten zien. Ik kom zelden in die buurt, dus alle hulp is dan mooi meegenomen. En oké het is dan niet een echt Trafohuisje, maar eerder een riant onderkomen voor een transformator, maar dat mag de pret niet drukken.

In deze Beurspassage is een gigantisch kunstwerk gemaakt, voorstellende “Amsterdam Oersoep”. De kunstenaars Hans van Bentem, Arno Coenen en Iris Roskam ontwierpen dit totaalkunstwerk, een ode aan de Amsterdamse grachten.

Hierin zijn onderdelen terug te zien die het verhaal van de grachten vertellen: de penselen van Rembrandt, de talrijke verdronken fietsen, zeemanstattoo’s, de symmetrie van de Amsterdamse herenhuizen en nog veel meer. En daar vonden de dames een in dezelfde stijl ontworpen deur…

En achter deze deur vinden we een schatkamer. Als de Motor in de Machinekamer van een schip is er een heus transformatorstation ondergebracht, die het geheel van spanning voorziet, mooi weggewerkt in het geheel zodat je er twee keer naar moet kijken voor je het ziet. Het is dat de stikkers op de deur in verband met de gevaarsetting verplicht zijn, maar iets minder prominent had ook gekend. U ziet ik heb de spanning tot het laatste gehouden. De rest was in dit geval spannender.

Dit is niet helemaal zoals ik zou beginnen met een verhaal over trafohuisjes. Maar het is een bijzonder verhaal vertelt door Marthy van Heen en terug naar de Ardesch. Het huisje staat naast een kleine oude Joodse begraafplaats langs het Oorgat in Edam. Ik ga hier ook niet het hele verhaal kopiëren wat Marthy op haar weblog heeft geplaatst, dat verhaal kunt u beter bij Marthy lezen, die is er geweest en heeft haar indrukken daar vastgelegd. Mijn dank dat ik de foto’s ook hier mocht publiceren.

14 grafstenen staan er en uiteraard ieder met zijn eigen verhaal. Ik snap niet dat er mensen zijn die die mensen een ander lot wensen dan henzelf. Maar goed, daar gaat het hier niet over

Het is een bijzonder mooi huisje dat valt niet te ontkennen en een mooi voorbeeld van de PEN huisjes uit die tijd

Uiteraard is dit huisje dus voorzien van de Haan en de Hond tegels waarover u hier meer kunt lezen

Mooi in beeld gebracht deze kenmerken van de PEN huisjes uit die tijd.

Ik ben blij dat dit huisje in originele staat is, dat zijn er namelijk niet zoveel meer. De meeste worden met het veranderen van eigenaar, ook voorzien van de opschriften van die eigenaar. Hier is het gelukkig alleen maar een toch ontsierende sticker onder de hoogspanningsboorden.